Tussen februari 2010 en december 2011 - zeg maar gerust een eeuwigheidje geleden - was mijn stem elke donderdagmiddag te horen in het programma Songwriters Guild Live op AmsterdamFM. In de rubriek De Keuze van Kas besprak ik wekelijks een nieuw uitgekomen pop-/rock-/indiealbum. Ik had zelfs een eigen jingle, gemaakt met het inmiddels ter ziele gegane bandje The Secret Love Parade. Een groot deel van de 90 afleveringen die in totaal werden uitgezonden blijkt zowaar nog in de krochten van het internet rond te spoken.
In de afgelopen vijf jaar ben ik altijd even gretig nieuwe muziek blijven volgen, maar op een paar podcasts, een handvol geschreven muziekbesprekingen en het samenstellen van compilaties (waaronder mijn jaarlijkse Kasmix) na, voelde ik niet de behoefte er verder iets mee te doen.
Tot vandaag. Ik heb besloten voor deze site mijn oude rubriek nieuw leven in te blazen, maar wel in grotendeels gewijzigde vorm. Meest in het oor springend is toch wel dat u voortaan voor deze muziektips mijn stemgeluid niet meer hoeft te doorstaan. Ditmaal blijf ik in mijn comfortzone van het geschreven woord.
Met minder woorden dan u van mij gewend bent (dat is tenminste het nobele streven) zal ik proberen duidelijk te maken waarom u over een bepaald album net zo enthousiast moet worden als ik. De nadruk blijft liggen op nieuwe releases, maar zo nu en dan wil ik ook aandacht besteden aan een persoonlijke favoriet uit mijn platenkast, een (herontdekte) klassieker, of iets wat oud mag zijn maar nieuw voor mij is. Heel soms zet ik een los liedje in de schijnwerpers, maar de nadruk zal blijven liggen op albums als geheel. Met handige spotify-linkjes erbij, zodat u zelf kan beoordelen of ik overdrijf of niet, en bij wijze van voorproefje een youtubeclip.
Oh, en ik ga dit ook niet meer wekelijks doen, maar lekker onregelmatig. Dus de ene keer drie keer op een dag en dan weer een paar maanden niet. En de ene keer een handvol albums ineen en een volgende keer maar eentje. Gewoon hoe m'n pet staat dus. We zullen wel zien.
Hieronder dan het startschot van De Keuze van Kas 2.0, met vier platen die ik in de eerste maanden van dit jaar redelijk grijs heb gedraaid.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Flaming Lips - Oczy Mlody
The Flaming Lips is een stelletje pathetische midlifecrisishippies dat LSD uitdeelt aan minderjarige zangeresjes en seks heeft met eenhoorns. Het grootste deel van hun tijd besteedt de band aan conceptuele projecten waar zelfs de ferventste adept niet op zit te wachten, zoals honderd cassettebandjes die je tegelijk moet afspelen om hun versie van The Sound Of Music te kunnen horen, of exclusieve symfonieën die ze verspreid over met fluorescerend sperma ingesmeerde USB-sticks in je verwarmingsbuis verstoppen. Humorloos kan het nooit genoemd worden, vermoeiend des te meer. Om erover te lezen alleen al, laat staan om zoiets ook daadwerkelijk aan te moeten horen. Dat gezegd hebbende, hun reguliere albums (met zoveel projectjes is het ‘reguliere’ haast een uitstapje te noemen) zijn dan altijd weer een verrassend groot genot. En ook helemaal niet zo moeilijkdoenerig eigenlijk. Op momenten aardig van de pot gerukt, dat zeker, maar om het te kunnen doorgronden hoef je alleen maar je ogen te sluiten en achterover te leunen. En ja, dat kan ook gewoon met een kopje karnemelk. Je wordt dan meegenomen in een trip die veel eerder behaagt dan ontregelt. Van het nieuwste album is de titel het enige irritante, als je daar overheen kijkt hou je een dozijn hypnotiserende psychpopliedjes over. De duisternis van voorgaande platen The Terror en Embryonic voert nog steeds de boventoon, maar het naïef-lieflijke van hun meest bewierookte werken The Soft Bulletin en Yoshimi Battles The Pink Robots schijnt daar af en toe als een zonnestraal doorheen. Zo briljant als die platen is Oczy Mlody zeker niet, maar wel vele malen meeslepender dan je van dit gezelschap op basis van hun 'buitenschoolse activiteiten' nog zou verwachten. Je zou ze er haast alles door vergeven.
Moss - Strike
Ik ken Moss nog uit de tijd dat ze op verlaten braderieën speelde. Daar wil ik me helemaal niet op vooraan laten staan hoor, echt niet, heus niet, maar toch, maar toch. Inmiddels is de band vele persoonsverwisselingen verder - alleen drummer Finn Kruyning en zanger/gitarist Marien Dorleijn zijn nog over van de originele bezetting - en toe aan albumpje nummer vijf. Nu kan je van Moss sowieso geen middelmatige plaat verwachten, daarvoor is hun gevoel voor hartverwarmende melodieën domweg te consistent. Maar Strike is nog zoveel mooier dan ik had durven hopen; dit durf ik gerust hun sterkste plaat tot dusverre te noemen! Alles wat de band altijd zo plezierig maakte - behalve dat melodieuze ook altijd een avontuurlijk gevoel voor sound en songstructuren - valt hier op achteloos klinkende wijze samen. Het roept het aanstekelijke lentebriesjesgevoel van hun eerste twee platen op, terwijl het meer duistere en introverte van de twee platen daarna op de achtergrond rond blijft spoken. En zoals het een synthese betaamt voelt het in plaats van een som der delen als iets wat op zichzelf staat, haast een nieuw begin. Het maakt zeer nieuwsgierig naar wat hierna nog meer allemaal mag volgen. Ik zie er ieder geval erg naar uit deze songs - alle dertien even aanstekelijk! - binnenkort live te horen. Op een braderie zal dat niet zijn, maar eigenlijk is elke zaal nog te intiem is voor de grootsheid van deze band.
King Gizzard & The Lizard Wizard - Flying Microtonal Banana
Het meest bizarre concert dat ik vorig jaar zag was van het Australische septet King Gizzard & The Lizard Wizzard. Al had ik het gevoel dat mijn goede vriendin S. en ik de enige waren die het zo bizar vonden. De rest van het publiek leek juist precies te krijgen waar het op anticipeerde. Vermoedelijk hadden de opvallend jonge en hip geklede liefhebbers de band vaker gezien en wisten ze dat deze met hun stoïcijns gespeelde klanken aanleiding zouden geven voor een kolkende moshpit. Bij aanvang stond ik helemaal vooraan, maar na de eerste paar tonen werd ik als een tube mayo waar een hamer op neerkomt naar de achterkant van de Paradiso getorpedeerd. S. stond stukken steviger in haar schoenen en zag ik twee uur later weer bij de garderobe. Het fascinerende aan King Gizzard is dat hun muziek bepaald niet de simpele punk is waar je dit soort praktijken mee associeert, maar redelijk neurotische acidrock, soms flirtend met hardrock maar even vaak met jazzy of krautrockerige passages. En met fucking dwarsfluiten. Mensen laten pogoën op dwarsluiten, ik vind dat bijzonder. Hoe dan ook, het contrast tussen het massaal uit z’n dak gaande publiek (er werd gerookt, gestagedived, er vloog een rolstoel door de lucht) en de band die geheel onverstoorbaar in haar eigen wereldje minutieus doormusiceerde werkte haast op m’n lachspieren van verwondering. Al even wonderbaarlijk is de productiviteit van dit gezelschap. Elk jaar wordt een nieuwe plaat uitgebracht, steeds weer rond een ander muzikaal concept of zelfopgelegde restrictie. Flying Microtonal Banana is maar liefst de eerste van vijf(!) albums die dit jaar gaan verschijnen. Je zou verwachten dat deze overvloed toch op zeker moment ten koste moet gaan van de kwaliteit, maar van sleetsheid is tot dusverre nog geen spoortje te bekennen. Elk van de negen tracks op dit albums staat als een huis. Leidend principe vormt ditmaal het 'microtonale toonstelsel'. Wat dat ook moge behelzen, dat deze nerds er menig dionysisch feestje mee zal aanrichten is iets waar we nu wel vanuit mogen gaan.
Grandaddy - Last Place
Een ander bijzonder concertje dat ik vorig jaar mee mocht maken, was van een van mijn allerdierbaarste bandjes: Grandaddy. In alles het tegenovergestelde van de King Gizzard-ervaring een week eerder in dezelfde zaal: het publiek ongeveer dubbel zo oud, gekleed in saaie truien en stilstaand de muziek over zich heen laten komend. Ik moet bekennen dat dat wel wat dichter bij mijn eigen introverte belevingswereld staat. Toch maakt dat de collectieve belevenis er niet minder indringend op. De mensen kwamen hier om de melancholische droomklanken van de Californische indierockers over zich heen te laten komen en het warme bad waar we instapten stelde zeker niet teleur. Er is geen band die trager en zeurderiger en toch zo krachtig en catchy kan rocken als Grandaddy, geen band die mistroostigheid en ontheemding met zo’n gevoel voor absurde humor opdient. De nadruk lag op het oude werk, maar er werden ook enkele nieuwe liedjes gespeeld van wat hun eerste plaat in elf jaar zou moeten gaan worden. Die nummers klonken meteen vertrouwd. Een paar jaar geleden schreef ik naar aanleiding van een soloplaat een ode aan Grandaddy-opperhoofd Jason Lytle en blikte toen alvast vooruit op hoe een nieuw album van zijn oude band zou gaan klinken: ‘Voor de zoveelste keer zullen gedragen pianoklanken, valse computerbliepjes, symfonische synthesizers en nerveuze gitaren een surrealistisch landschap vormen waarbinnen Lytle’s vermoeide piepstem verhalen vertelt over alcoholische robots en andere uitzichtloze situaties van verlangen en eenzaamheid.’ Dat nieuwe Grandaddy-album is er dan nu en dit blijkt inderdaad een vrij nauwkeurige omschrijving ervan te zijn. Zelfs Jed The Humanoid, het centrale personage van hun grootste meesterwerk The Sophtware Slump, keert even terug (of nou ja, een nakomeling van hem, en dat dan weer als zelfverklaard metafoor voor 'being drunk on the floor'). Het is dus precies wat ik ervan verwachtte. En dat is in het geheel niet erg, in hetzelfde stuk schrijf ik immers: ‘Het mag dan altijd weer hetzelfde liedje zijn, niemand anders dan Jason Lytle zou het kunnen maken.’ Toch is Last Place méér dan een herhalingsoefening. Het is niet alleen Lytle’s sterkste collectie songs sinds Sumday uit 2003, het is ook een plaat warvan met elke luisterbeurt iedere track zich nog een stuk dieper in mijn hart weet te graven. En dan is het toch steeds alsof ik de kleine jongen ben die dat ene liedje weer voor het eerst hoor.