Na vijf jaar radiostilte is De Keuze van Kas terug, nu als onregelmatig verschijnend rubriekje op deze site. Lees mijn introductie en een eerste platenselectie hier terug.
Temples - Volcano
De meeste muziek die ik opzet vindt mijn dochter helemaal niks, maar eens in de zoveel veert ze op bij iets wat ze dan een tijdlang 'mijn lievelingslied' noemt. Voorlopig mag alleen nog maar dat gedraaid worden en als het voorbij is nog een keer en dan nog eens en nog eens. Aangezien ik vind dat ik mezelf allang gelukkig mag prijzen dat ze zeurt om iets wat ze via mij kent en niet via de meisjes in haar klas of de suggesties op YouTube, ga ik er zeker niet tegenin. Maar zodoende heb ik 'Certainty', de openingstrack van Temples' tweede album Volcano, aanzienlijk vaker gehoord dan de rest van dat album. En dat terwijl er nummers op staan die minstens zo aanstekelijk zijn, zoals het bedwelmende '(I Want To Be Your) Mirror', het extatische 'Born Into The Sunset' en het schattige 'In My Pocket'. Wat alle tracks gemeen hebben is een haast kermisachtige uitgelatenheid, balancerend tussen weinig subtiele sixtiesinvloeden (The Kinks, The Byrds, Love, dat werk) en vleugjes tegen het kitscherige aanhikkende synthpop (die het soms de Tame Impala-kant opsturen, alhoewel het nooit zo spannend of dromerig wordt). Die net iets prominentere plek voor synths onderscheidt Volcano van voorganger Sun Structures uit 2014, dat in zekere zin een perfectere popplaat was maar ook een beetje wegviel in de hoeveelheid soortgelijke retrobandjes die toentertijd opeens uit de grond schoot. Volcano voelt frisser. Dat deze muziek het goed doet bij kleuters is niet verwonderlijk, want net als z'n flowerpowervoorbeelden sleept het je een kleurrijke wereld in van naïeve verwondering. Maar ook voor grote mensen, zeker bij opkomend lenteweer, is dit een plaat om blij van te worden. Alhoewel ik, wanneer ik hem voor mezelf opzet, meestal wel bij het tweede nummer begin.
Beluister Volcano op Spotify
En benieuwd geworden naar andere lievelingsliedjes van Annika? Check dan hier haar weloverwogen playlist-met-linernotes.
Why? - Moh Lhean
In de lente van 2008 was ik in de ban van een hiphopplaat over haaruitval. Of nou ja, Alopecia ging wel over meer dan dat. En echt hiphop was 't ook al niet, eerder ritmische indiepop waar Yoni Wolf - naast broeder Josiah de spil van de band - met zijn nasale neuzelstem teksten overheen rapte over pijpbeurten op bar-mitzva's, handlezers die hun eigen hand lezen, begrafenissen die het waard zijn om naartoe te vliegen en luchten om paarden van een hoefijzer onder te voorzien. Abstract, onnavolgbaar en toch steeds met een wurgende urgentie gebracht. Een jaar later verscheen het wat introvertere maar minstens zo meeslepende Eskimo Snow, waarna Why? met een paar mindere releases steeds meer naar de achtergrond van mijn bewustzijn verdween. Het nieuwe album Moh Lhean leek daar aanvankelijk weinig verandering in aan te brengen. Yoni's teksten zijn grotendeels ontdaan van hun bizarre details, de muziek neemt minder grillige wendingen dan voorheen. Maar de kracht van dit album is juist de relatieve onopvallendheid. In plaats van zich in je smoel te werpen, kruipt het onder de huid. Daar groeien de nummers van sympathieke sfeerschetsjes uit tot hypnotiserende hymnes. En ook als Yoni onomwonden contemplatief durft te zijn ('What mad stork / Brought us, dropped us / With no schematic and no map / Where every perfect nest disintegrates / Into the barely blur beyond') blijft hij verbeten eigenzinnig klinken. Zo ontregelend origineel als ze ooit waren mag Why? dan wel allang niet meer klinken, ontroeren doen ze meer dan ooit.
Beluister Moh Lhean op Spotify (en bekijk de clip hieronder in een geschikte browser voor het beoogde 360°-effect)
The Magnetic Fields - 50 Song Memoir
Het mooiste liefdesliedje ooit is niet geschreven door Bob Dylan, Joni Mitchell of Elvis Costello, maar door ene Stephen Merritt. In 'A Chicken With Its Head Cut Off' zingt hij: 'We don't have to be stars exploding in the night / Or electric eels under the covers / We don't have to be anything so quite unreal / Let's just be lovers'. Juist door het romantische te demystificeren geeft hij de liefde het volle gewicht dat ze heeft, van zichzelf, zonder iets anders te hoeven zijn. 'Let's just be lovers' mag klinken als een bescheiden voorstel, het is een van de weinige dingen die er werkelijk toe doen. Dit nummer staat op de plaat 69 Love Songs uit '99 en zoals de titel aangeeft zijn daar nog achtenzestig andere liefdesliederen op te vinden. Zeker de helft ervan is van een vergelijkbare genialiteit die een immense glimlach gepaard laat gaan met zoutige ooghoekjes. De andere helft is minder memorabel en een kritische geest zou kunnen beweren dat '33 Love Songs' een sterker geheel had opgeleverd. Toch geloof ik dat allerminst. Het paradoxale van Merritt's band The Magnetic Fields zit hem erin dat hun liedjes op zichzelf miniatuurtjes genoemd kunnen worden - ze vangen de grootsheid der dingen in het afgemeten kleine, soms haast lullige, zowel tekstueel als muzikaal - maar door die miniatuurtjes te laten zwemmen in een overvloedig geheel verkrijgen ze pas hun perspectief. Ze willen zich namelijk niet aan je opdringen, deze liedjes, ze willen geen onderdeel zijn van een 'perfecte popplaat' waarop elke track evenveel betekenis heeft, ze willen juist door jou ontdekt worden, haast als per toeval. Want dat is denk ik ook hoe Merritt ze benadert als hij ze schrijft. Alles wat hij ziet, hoort, meemaakt, kan zich vertalen in een liedje en dat hoeft dan geen pareltje te worden. Maar nogal vaak blijken ze dat in zijn geval wèl te zijn. Het is dan ook logisch dat na een aantal albums van een conventionelere omvang 50 Song Memoir - waarvoor hij bij elk van zijn vijftig levensjaren een liedje maakte - z'n sterkste werk is sinds die liefdesberg. De vijftig liedjes worden opgediend in vijf hapjes van elk ongeveer een half uur en behandelen onderwerpen als de niet-wederzijdse liefde voor een kat (een peutertrauma dat van blijvende invloed zal zijn geweest), een moeders zoektocht naar religie, de dood van Judy Garland, het schrijven van een ethiek-scriptie, de opkomst van de synthesizer, een woonsituatie met vier mannen, verscheidene huisdieren en één bed, de uitbraak van AIDS, een ode aan een stamkroeg, de keren dat hij als nukkige cultartiest ongelukkig geciteerd werd in de media, etcetera. Muzikaal schiet het minstens zoveel kanten op, van barokfolk tot synthpop en van disco tot potten-en-pannen-vaudeville. Meest onweerstaanbaar blijft natuurlijk die bizarre bariton van Merritt. Op andere Magnetic Fields-platen mogen de andere bandeden zo nu en dan ook een deuntje voor hun rekening nemen, vaak een reden voor mij om te skippen. Op 50 Song Memoir is enkel Merritt aan het woord en kan ik in m'n luie stoel blijven zitten, geboeid luisterend naar alle pareltjes waar hij zo schijnbaar toevallig op stuitte en ik dan vervolgens weer op stuiten mag.
Beluister Selections From 50 Song Memoir op Spotify (het volledige album staat er niet op; deze 16 tracks-tellende samenvatting bevat weliswaar de meeste hoogtepunten, maar onderstreept denk ik wel mijn opvatting dat de liedjes los van hun exorbitante raamwerk toch net iets minder sterk naar voren komen)