Vandaag heb ik me na een uitputtende interne strijd maar weer eens bij een sportschool ingeschreven. Beweging op zich vind ik al vervelend genoeg, maar alle sociale interactie die erbij komt kijken maakt het pas echt een uitdaging voor mij. Maar zo erg als in deze column van twee jaar geleden zal het vast niet zo snel worden:
Een van mijn goede voornemens voor het nieuwe jaar is om socialer te zijn. Nu kan ik aardig sociaal overkomen als ik met vrienden in de kroeg zit, maar in het dagelijks verkeer ben ik een zombie die uitsluitend gesprekken voert in zijn hoofd. Het is niet zozeer dat ik verlegen ben, maar koetjes en kalfjes blijf ik lastige onderwerpen vinden. ‘‘Groet gewoon eens wat mensen,’’ moedigt mijn vrouw mij aan. Wonderbaarlijk genoeg is zij altijd potentie in mij blijven zien. ‘‘Je krijgt er zoveel voor terug!’’ Wat ik ervoor zou krijgen weet ik niet, maar het valt allicht te proberen. [Lees verder op hard//hoofd]
