Tussen februari 2010 en december 2011 - zeg maar gerust een eeuwigheidje geleden - was mijn stem elke donderdagmiddag te horen op AmsterdamFM. In de rubriek De Keuze van Kas besprak ik wekelijks een pas uitgekomen album. Ik heb besloten deze titel weer eens uit de mottenballen te halen, maar dan voor een maandelijks playlistje. Hierop niet enkel ruimte voor recente vondsten, maar ook vertrouwde favorieten of (her)ontdekkingen uit een verleden. Zeg maar een dwarsdoorsnede van wat mijn oren de laatste tijd zoal geconsumeerd hebben. De ene keer zal dat een coherente flow opleveren, de andere keer vliegt het lekker vele kanten op. En o ja, het moeten elke keer twaalf nummers zijn, niet meer en niet minder. Omdat het universum al chaotisch genoeg is.
Spotify-luisteraars beluisteren de lijst hier.
Maak je gebruik van een ander medium, dan mag je het eigenhandig bij elkaar sprokkelen op basis van onderstaande liner notes.
1. Dale Cooper Quartet & The Dictaphones - Eux Exquis Acrostole (2011)
Mijn geliefde is een veel avontuurlijkere platenkoper dan ik ben. Regelmatig brengt ze een ‘wildcard’ naar huis: aangeschaft op basis van uiterlijk alleen. Soms warm ik me aan de gedachte dat ik misschien ook wel zo’n wildcard ben die hopelijk geslaagd blijkt. Deze in Parijs (waar anders) gevonden plaat was dat in elke geval zeker. Met zo’n bandnaam kon dat dan natuurlijk ook moeilijk misgaan.
2. Death In Vegas - Dirge (1999)
Lang niet meer aan dit nummer gedacht, maar bij het vorige nummer moest ik er opeens aan denken, zoals dat kan gaan. Zat een lekker macabere videoclip bij, uit de tijd dat die nog gewoon op tv vertoond werden.
Toevoeging (1 feb): Grappig hoe anders je dingen toch kan herinneren, want ik keek de clip in kwestie net terug en die zou ik nu zeker niet als ‘macaber’ omschrijven. Wel een lichtelijk Lynchiaans sfeertje, dus ook dat is mooi in lijn met het vorige nummer.
3. Brigid Mae Power - Missing You (2025)
Wat zijn er toch veel goede folkzangeressen tegenwoordig, met een eigenzinnig gevoel voor melancholie. Dit liedje is zo verslavend als missen maar zijn kan.
Toevoeging (2 feb): Ik heb net dit hele album zitten te beluisteren en kwam er al gauw achter dat het een coverplaat betreft. Ik herkende bijna alle liedjes, van onder meer Roy Orbison, Bert Jansch, Cass McCombs en Television. Maar dit nummer kende ik dus nog niet, blijkt geschreven door de Ierse zanger Jimmy MacCarthy en bekender geworden in de versie van de eveneens Ierse Christy Moore (Mae Power is ook Iers, dus dan mag het denk ik). De gemiste ‘you’ is dan ook duidelijk het moederland, bezongen vanuit het perspectief van de arme emigrant. In het kader van volledigheid, want zo ben ik, beide versies hier en hier.
4. Arooj Aftab - Aey Nehin (2024)
Elke december maak ik traditiegetrouw een verzamelcd’tje (ja echt, zo’n ouderwetse) met daarop mijn favoriete klanken van het jaar, de zogeheten Kasmix. De afgelopen, alweer achttiende editie, leverde weer een waar slagveld van gekilde darlings op, waaronder deze. Ach, Arooj is het wel gewend. Deze Amerikaans-Pakistaanse artiest is al vele Kasmixen het lot beschoren om op het laatste moment van de eindselectie af te vallen. Maar ja, ze heeft dan ook zo’n volstrekt eigen sound dat ze vaak lastig ergens tussen te plaatsen valt.
5. Beth Gibbons - Floating On A Moment (2024)
Nog zo’n gekilde darling, in de volksmond ook wel ‘kaskruimel’ genoemd. En dan te bedenken dat Beth misschien wel het mooiste concert gaf dat ik vorig jaar zag, hoewel ook een van de kortste. De inmiddels zestigjarige Portishead-zangeres met de betoverende stem (nog altijd even gekweld als troostrijk) heeft dan ook maar één soloplaat (haar plaat met Rustin Man van ook alweer bijna een kwart eeuw geleden niet meegerekend), al schijnt ze daar meer dan een decennium aan gesleuteld te hebben en dat is wel te horen.
6. Odetta - Every Night (1970)
En dan for something completely different. De legendarische folk-blues-artiest en burgerrechtenactiviste die een knus McCartney-deuntje covert (dat overigens maar een paar maanden eerder verscheen, zoals dat in die tijd ging). Ontdekte dit veel te kort geleden en kan er maar geen genoeg van krijgen.
7. John Cale - Hanky Panky Nohow (1973)
Er zijn van die platen waarin je zou willen wonen, en Cale’s Paris 1919 is er voor mij zo eentje: paleis en schuilkelder ineen. Haast elk nummer is even oorstrelend als literair, maar deze spookt de laatste tijd het zaligst door mijn hoofd.
8. One True Pairing - Frozen Food Center (2024)
Dit zou ik nou nooit als wildcard in huis halen, met zo’n lelijke bandnaam. Je moet maar net weten dat het de artiestennaam betreft van een van de zangers van het ter ziele gegane Wild Beasts. Nee, niet dat ene beest met die hele hoge stem, dat is Hayden Thorpe en die maakt gewoon onder zijn eigen naam ook fraaie soloplaten. Dit is het beest met die wat lagere (en misschien wel nog mooiere) stem, die al helemaal nooit bepaald wild klonk, en hier de futloosheid voorbij is. Gelukkig maar.
9. Broadcast - Follow The Light (opgenomen ergens tussen 2006 en 2009, uitgebracht in 2024)
Trish Keenan overleed in 2011, een veel te klein maar consistent magisch oeuvre achterlatend. Ik was bang voor de platen met demo’s die vorig jaar verschenen, deels met nummers die op Broadcasts vierde album hadden moeten komen. Zouden deze schetsen de magie niet verbreken en alleen maar weemoedig stemmen? Het tegendeel is waar: Follow The Light en vele andere nummers brengen perfectie van een spookachtige schoonheid.
10. Carpenters - Crescent Noon (1970)
Over spookachtige schoonheid gesproken, of eerder bedwelmende weemoed. Natuurlijk is Karens stem een van de mooiste ooit, maar als zij haar diepere registers opzoekt raakt de tijd pas echt bevroren.
11. Peter, Paul and Mary - 500 Miles (1962)
Peter van Peter, Paul and Mary is onlangs overleden. Nu ben ik onvoldoende in Peter, Paul and Mary verdiept om te weten wie Peter, wie Paul, en wie Mary is. Maar dat zij gedrieën een puik potje konden zingen bewijst dit godvruchtige prachtliedje wel.
12. Tucker Zimmerman (ft. Big Thief) - Burial At Sea (2024)
Het levensverhaal van deze bejaarde bard is vrij fascinerend, maar eigenlijk bijzaak. Belangrijker is dat hij zijn vuur heeft teruggevonden met behulp van de beste band van de afgelopen tien jaar: Big Thief. Zodra ik Adrienne Lenkers stem hoor smelt ik altijd weg en samen met Zimmermans sympathieke gekraak klinkt ze hemelser dan ooit.
