‘Ben je nou alweer terug?’ vraagt mijn vriendin verbaasd. ‘Ik dacht, die is nog wel even zoet bij Wimpie.’
Wimpie is de afgelopen tijd een begrip geworden bij ons thuis. Tijdens haar dagelijkse avondwandeling over Marktplaats is mijn geliefde - laten we haar vanaf nu N noemen - hem tegengekomen. N staat erom bekend dat ze altijd van alles op Marktplaats tegenkomt, en overigens ook op Vinted, in kringloopwinkels, op vlooienmarkten, soms op de stoep. Sommige mensen schijnen gedachten te kunnen lezen of met de doden te praten, maar N’s zesde zintuig bestaat uit het struikelen over kostbare koopjes. Van de prachtigste antieke meubelen tot het meest handzame keukengerei, van stijlvolle rollen behang tot boekwerken om handschoentjes bij aan te trekken. Om de haverklap toont ze me kledingstukken, die haar natuurlijk stuk voor stuk fantastisch staan, en daarna moet ik dan raden wat die ‘nieuw’ kosten. Soms laat ze me labels zien die me niks zeggen, maar kenners van haute couture naar adem doen happen. Vervolgens zoekt ze het product online en houdt het laptopscherm voor m’n neus alsof ik haar anders niet zou geloven.
‘Een hoop geld, maar het is dan ook een mooi hoedje,’ zeg ik dan.
Een mooi hoedje is het zeker, en achthonderdvijftig euro best een hoop geld.
De volgende stap in dit vertrouwde script is dat ik moet raden hoeveel zij ervoor betaald heeft.
‘Nou, ietsje minder mag ik hopen. Zevenhonderdvijftig?’
‘Twee euro vijftig. En kijk nou, hij is nog zo goed als nieuw.’
Het verbaast me allemaal allang niet meer, maar toch blijf ik de verbazing trouw meespelen. Er is voor mij dan ook weinig mooiers in dit universum dan haar blijdschap.
Wimpie woont binnen een kilometer bij ons vandaan en plaats elke dag een paar elpees uit zijn rijke collectie.
‘Je moet Wimpie echt in de gaten houden hoor,’ heeft N meermaals streng gezegd.
Wimpie heet eigenlijk Wim, maar we zijn hem Wimpie gaan noemen, zoals die dingen gaan.
‘Waarom zou hij al die mooie platen wegdoen? Sommigen zijn zelfs gesigneerd,’ zeg ik ontdaan terwijl ik door z’n advertenties scroll. Ik vertrouw het niet, er moet een tragisch verhaal achterzitten dat ik niet wil kennen. Het kopen van zo’n plaat zou me anders aan die tragiek medeplichtig maken.
‘Ga bij hem langs, zoek het uit. Wie weet mag je wel een blik werpen in zijn kast, op de platen die hij nog níet geplaatst heeft. De ware schatten bewaart-ie vast voor het laatst. Vindt Wimpie vast ook heel gezellig, wie weet worden jullie wel soulmates.’
Even overwoog ik een extra rondje te fietsen, zodat het net zou lijken alsof Wimpie en ik meer tijd hadden doorgebracht dan noodzakelijk voor onze transactie.
Maar nee, dat ging toch net te ver.
‘Het was zo geregeld,’ leg ik op verontschuldigende toon uit aan N.
’Ik had eerst geld gepind, daarna had ik een snickers gekocht voor het wisselgeld, en toen ik die op had heb ik bij Wimpie aangebeld. Hij kwam heel vrolijk over, helemaal niet tragisch.’
‘Ik heb Wimpie nooit voor me gezien als een tragisch persoon hoor, dat had jij van hem gemaakt.’
‘Hij zei dat hij ruimte wilde maken in z’n huis, en dat hij blij was dat anderen er plezier van zouden hebben.’
‘Ach, die Wimpie. En heb je wel even in z’n kast mogen snuffelen?’
‘Dat heb ik niet gevraagd. De door mij gereserveerde exemplaren lagen op me te wachten in de gang. Ik blijf hem gewoon in de gaten houden hoor.’
‘Ja, binnen een straal van een kilometer zijn we toch praktisch buren met Wimpie. Heb je wel gezegd dat hij altijd ook bij ons aan kan bellen, bijvoorbeeld als z’n suiker op is?’
Beter een goede marktplaatsbuur dan een verre vintedvriend, maar al te vaak moet ik niet bij Wimpie over de vloer komen. Ook in ons huis begint zo onderhand enig ruimtegebrek te ontstaan, waardoor wij weer advertenties moeten plaatsen. Zo blijft men bezig. En het is jammer bovendien dat ik niks om handtekeningen geef, want vanwege die krabbeltjes heb ik waarschijnlijk wel het tienvoudige voor mijn platen betaald. Maar ach, elke gelegenheid om thuis ook eens indruk te maken moet nu eenmaal met beide handen worden aangegrepen.
